Wednesday, October 26, 2016

ಇಹಕೆ ಬಂದಿಳಿದೊಡನೆ ನಿನ್ನ ದಿಟ್ಟಿ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಹೋಗುವೆಡೆಗೆ  ನೆಟ್ಟಿರುವೆ..
ಯಾಕಿಂಥ ಧಾವಂತ???
ಮನ್ವಂತರಗಳ ಬಳಿಕವೂ ಇಲ್ಲಿರಲಾಗದೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಲಾಗದೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದಿರುವೆ..
ಅಲ್ಲೇನ ಇಟ್ಟಿರುವೆ??
ಇಲ್ಲಿರುವವರೆಗೆ ಇರು ನೀ ಜೀವಂತ
ಬದುಕಿರುವೆನೆಂಬ ಭ್ರಮೆಯ ಬಿಡು
ಮರಣಿಸುವೆನೆಂಬ ಭಯವ ಬಿಡು
ನೀನು ಅಂದೂ ಇದ್ದಿ
ಇಂದೂ ಇರುವಿ
ಮುಂದೆಯೂ ನಿನ್ನಿರವು ನಿಶ್ಚಿತ
ನಿನ್ನೊಡನೆ ನೀನಿರೆ ನೀನೆಂದೂ ಒಂಟಿಯಲ್ಲ
ನಿನ್ನೊಳಗೆ ನೀನಿಳಿದಾಗ ಎಂದು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಲ್ಲ..
ಒಂಟಿತನ ಕಾಡುವುದು ನಿನ್ನ ನೀ ತೊರೆದಾಗ
ಇನ್ನಾರೋ ಆಗಬೇಕೆಂದು ಹಾತೊರೆದಾಗ..
ನೀನು ನೀನಾಗಿರಲು ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಉತ್ತಮನು
ನೀನೇ ಎಲ್ಲವು ಅದಂದು ಸರ್ವೋತ್ತಮನು..
ನಾನೆಂಬುದಿರೆ ನೀ ಅಧಮನು
ನಾನೇ ಎಲ್ಲಾ ಅದಂದು ನಾರಾಧಮನು..
ಮುಕುತಿಯನು ಈವನು ಶಕುತಿಯನು ಈವನು
ಭಕುತಿಯ ನೀನಿಟ್ಟೊಡೇ ಗುರುವಿನಲಿ..
ಅದುವೇ ಬದುಕಿನಾ ದಾರಿ.. ಅರಿವಿರಲಿ..
ಗುರುವಿರಲಿ.. ಗುರುವಿನಾ 
ಅಂತೆ ಕಂತೆಯೆಂಬ ದನಗಳಾ ಕೊರಳಿಗೆ 
ಚಿಂತೆಯೆಂಬ ನೊಗವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ 
ಇಳೆಯ ಉತ್ತಿ ಬಿತ್ತಿದರೆ ದುಃಖದ ಕಳೆಯಲ್ಲದೆ 
ಸುಖದ ಬೆಳೆ ಬಂದೀತೇ ಗೆಳೆಯ???
ಚಿಂತೆ ಬಿಡು. ಹೊತ್ತ ಕಂತೆ ಬಿಡು. 
ಅಂತೆಕಂತೆಗಳ ಸುಡು. 
ಸಂತೆಯಲಿ ಸಂತನಿಗೆ ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲ,
ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲದೆಡೆ ನಿನ್ನ ನೆಲೆಯಲ್ಲ. 
ಅತುಮದಾ ಸೆಳೆಯಿಹುದಲ್ಲಿ, ಅದರೆಡೆಗೆ ನಡೆ... 

Sunday, May 25, 2014

ಇಂದಿನಿಂದ

ಭಾರತ ವಿಜಯ ನಾಮ ಸಂವತ್ಸರ...

ಏಕ ಭಾರತ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಭಾರತ ಪರ್ವ...

ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಅಧ್ಯಾಯದ

ಮೋದಿ ಶಕೆ...

ಆರಂಭ...

Thursday, January 19, 2012

ವಿಪರ್ಯಾಸ...

ಪ್ರಬುದ್ಧನಾಗಬೇಕು... ಮಾನವ..
ಬದ್ಧನಾಗಬೇಕು.... ಅಸಂಬದ್ಧಗಳ ಬಿಟ್ಟು...
ಸಿದ್ಧನಾಗಬೇಕು... ಮಾನವ...
ಬುದ್ಧನಾಗಬೇಕು... ಸದ್ದುಗದ್ದಲವ ಬಿಟ್ಟು...

ಆದರೆ...
ವಿಪರ್ಯಾಸ...

ಸುದ್ದಿ ಮಾಡುವ ಹಪಹಪಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮಾನವ
ಬರೀ ವೃದ್ಧನಾಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ...

ಮಂಜು..

Sunday, December 25, 2011

ನಿಮ್ಮೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದಲ್ಲಿ... ಈ ಜನ್ಮವೇತಕ್ಕೆ????

ಇವೆಲ್ಲ ನಡೆದು ನೂರಾಹದಿನೈದು ವರ್ಷ!

Posted by ಅರುಂಧತಿ | Posted in | Posted on 1:06 AM

ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಹನ್ನೊಂದು ಅಂತಾದರೂ ಕರೆಯಿರಿ, ೯/೧೧ ಅಂತಾದರೂ ಹೇಳಿ. ಮನಸ್ಸು ಅಮೆರಿಕಾದತ್ತ ಧಾವಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ವಿಶ್ವ ವ್ಯಾಪರ ಕೇಂದ್ರದ ಎರಡು ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಉರುಳಿಸಿದ್ದು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಅಲೆಅಲೆಯಾಗಿ ತೇಲಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು? ಉರುಳುವ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಟಿವಿಯ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು ನೇರ ಪ್ರಸಾರದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದವರಲ್ಲವೆ ನಾವು!?

ಆದರೆ ಈ ಅಮೆರಿಕಾ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಹನ್ನೊಂದರಂದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಸಾತ್ತ್ವಿಕ ಸುನಾಮಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಅಲುಗಾಡಿದ್ದು ಬಹುತೆಕರಿಗೆ ಮರೆತೇಹೋಗಿದೆ. ಅವತ್ತು ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಚಿಕಾಗೋದ ಸರ್ವಧರ್ಮ ಸಮ್ಮೇಳನದ ವೇದಿಕೆ ಮೆಲೆ ನಿಂತು, ಕೇವಲ ಮೂರೂವರೆ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕ್ಷಾತ್ ಅಮೆರಿಕೆಯನ್ನೇ ಧರೆಗೆ ಕೆಡವಿದ್ದರು.

ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿ. ಎರಡರಲ್ಲೂ ಅದೆಷ್ಟು ಅಂತರ! ರಾಕ್ಷಸೀ ವೃತ್ತಿಯಿಂದ, ಧರ್ಮಾಂಧತೆಯ ಮೂರ್ತ ರೂಪವಾಗಿದ್ದ ಲ್ಯಾಡೆನ್ ಕೆಡವಿದ್ದು ಅಮೆರಿಕೆಯ ಹೊರರೂಪದ ಎರಡು ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ. ಬಂದೂಕು, ಮದ್ದು ಗುಂಡುಗಳನೆಲ್ಲ ಬಳಸಿ ಲ್ಯಾಡೆನ್ ಮತ್ತವನ ಸಹಚರರು ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗೆ ಧಕ್ಕೆ ನೀಡಿದರು, ಒಂದಷ್ಟು ಜೀವ ತೆಗೆದರು.
ಆದರೆ ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರು ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಬರೀ ಮಾತಿನ ತುಪಾಕಿಯಿಂದ ಅಮೆರಿಕನ್ನರ ಅಂತಃಸತ್ತ್ವವನ್ನೇ ಅಲುಗಾಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರು. ಅಲ್ಲಿನ ಜ್ಞಾನಿಗಳು, ಪಂಡಿತರು, ಅಲ್ಲಿ ನೆರೆದಿದ್ದ ಅನ್ಯ ಧರ್ಮೀಯರೆಲ್ಲರೂ ತಲೆದೂಗುವಂತೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರು. ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕತೆಯ ಗಂಧ ಗಾಳಿಯಿಲ್ಲದ ಭೋಗ ಭೂಮಿಯ ಜನತೆಗೆ ಮಾತಿನ ಅಮೃತ ಸಿಂಚನ ಹರಿಸಿ ಜೀವದಾನ ಮಾಡಿದರು.

ಈ ಎರಡೂ ಘಟನೆಗಳ ಪರಿಣಾಮವೂ ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ. ಒಂದು ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಅಮೆರಿಕಾ ಆಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿ, ಲ್ಯಾಡೆನ್ನನ ದೇಶವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ನಾಶಗೈದರೆ, ವಿವೇಕಾನಂದರ ಮಾತಿಗೆ ಮರುಳಾದ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯರನೇಕರು ಭಾರತದ ಸೇವೆಗೆ ಸಿದ್ಧರಾಗಿ ನಿಂತರು!

ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಈ ಜೈತ್ರಯಾತ್ರೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದ್ಭುತ ಪವಾಡವೇ ಸರಿ. ಪರದೇಶಗಳ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲದ, ಹೊಟ್ಟೆ- ಬಟ್ಟೆಗಳ ಪರಿವೆ ಇಲ್ಲದ, ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೇಗುವುದು, ಏನು ಮಾತನಾಡುವುದೆಂಬುದರ ಅರಿವಿಲ್ಲದ, ಕೊನೆಗೆ- ತಾನಾರೆಂಬ ಪರಿಚಯ ಪತ್ರವೂ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ದಿನ ಬೆಳಗಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವವಿಖ್ಯಾತನಾಗಿದ್ದು ಪವಾಡವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು?

“ನ ರತ್ನಂ ಅನ್ವಿಷ್ಯತಿ ಮೃಗ್ಯಾತೇ ಹಿ ತತ್’ (ರತ್ನ ತಾನೇ ಯಾರನ್ನೂ ಅರಸುತ್ತ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ, ಅದು ಹುಡುಕಲ್ಪಡುತ್ತದೆ) ಎನ್ನುವಂತೆ ವಿವೇಕಾನಂದರ ಪ್ರಭೆ ತಾನೇತಾನಾಗಿ ಹರಡಿತು. ಇವರ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕು ಮನೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ ಹಾರ್ವರ್ಡ್ ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಯ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ರೈಟ್ ಎರಡು ದಿನ ಇವರೊಡನೆ ಮಾತು ಕತೆಯಾಡಿ ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದರು- “ಅಮೆರಿಕದ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕುನೂರು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಜ್ಞಾನಿ ತಿರುಗಾಡಿದ ಉಲ್ಲೇಖಗಳೇ ಇಲ್ಲ!” ಎಂದು. ಸ್ವಾಮೀಜಿ ಸರ್ವಧರ್ಮ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಲು ತಮ್ಮ ಬಳಿ ಪರಿಚಯ ಪತ್ರವಿಲ್ಲ ಎಂದಾಗ ಆತ ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. “ನೀವು ಯಾರೆಂದು ಕೇಳುವುದೂ, ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಹೊಳೆಯಲು ಏನಧಿಕಾರ ಎಂದು ಕೇಳುವುದೂ ಒಂದೇ!!” ಎಂದಿದ್ದರು.

ಚಿಕಾಗೋ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲಿಂದ ಭುವಿ ಬಿರಿಯುವಂತೆ ಮೊಳಗಿದ ವಿವೇಕಾನಂದನ ಪಾದ ಚುಂಬಿಸಲು ಅಮೆರಿಕವೇ ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು. (ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಪಾದ್ರಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು. ಏಕೆಂದರೆ, ಅವರ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೇ ಈತ ಸಂಚಕಾರ ತಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ!). ವಿವೇಕಾನಂದ ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೆ ನುಡಿದ. ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ನಮ್ಮ ನಾಡಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದುದು ಅನ್ನವೇ ಹೊರತು ಧರ್ಮವಲ್ಲವೆಂದ. ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದರೆ ಅನ್ನ ಕೊಡಿ, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ತೆಪ್ಪಗಿರಿ ಎಂದುಬಿಟ್ಟ. ತನ್ನ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬಗ್ಗೆ, ಧರ್ಮದ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಆತನಿಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಿತ್ತು. ಅವನು ಮಾತಾಡಿದ್ದು ಸಂಗೀತವಾಯ್ತು. ನುಡಿದಿದ್ದೆಲ್ಲ ತುಪಾಕಿಯ ಗುಂಡಾಯ್ತು. ಶ್ರೀಮತಿ ಅನಿಬೆಸೆಂತರು ಹೇಳಿದರು; “ಆತ ಸಂನ್ಯಾಸಿಯಲ್ಲ, ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯ ಅಂತರಾಳದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುವ ಯೋಧ”. ಅಮೆರಿಕದ ಪತ್ರಿಕೆ ಬರೆಯಿತು;“ಇವನಂತಹ ಬುದ್ಧಿವಂತರಿರುವ ನಾಡಿಗೆ ಮಿಷನರಿಗಳನ್ನು ಕಳಿಸುವುದೇ ಮೂರ್ಖತನ. ಭರತದಿಂದ ಇವನಂತಹ ಮಿಷನರಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಷ್ಟೆ!”

ಗುಲಾಮರ ನಾಡಿನಿಂದ ಹೊರಟಿದ್ದವ ಚಕ್ರವರ್ತಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ತನ್ನ ಹೃದಯ ತುಂಬಿದ್ದ ಪ್ರೇಮದ ಸುಧೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ತೋಯಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಜರ್ಮನಿಯ ಥಾಮಸ್ ಕುಕ್ ಹೇಳಿದ್ದರು; “ಅದೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಕೈಕುಲುಕಿ ಮೂರು ದಿನ ಕೈ ತೊಳೆದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆವರ ಪ್ರೇಮದ ಸ್ಪರ್ಷ ಆರದಿರಲೆಂದು!”

ರಕ್ ಫೆಲ್ಲರನಂತಹ ಸಿರಿವಂತರು ಅವನಡಿಗೆ ಬಿದ್ದರು. ಪಾದಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿತವಾದ ಕುಸುಮವಾದರು. ವಿವೇಕಾನಂದರು ಗರ್ವದಿಂದ ಬೀಗಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆಡೆಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಾಗಿದ. ನಿಮ್ಮ ಸೇವೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಮನಸಿದೆ. ಏನು ಮಾಡಲಿ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದವರಿಗೆ, “ನನ್ನ ಸೇವೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಭಾರತವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ” ಎಂದ. ಸಿದ್ಧರಾದವರನ್ನು ಕರೆತಂದ. ಹಗಲಿರುಳು ಭಾರತದ ಏಳ್ಗೆಯ ಕುರಿತು ಚಿಂತಿಸಿದ. ಅಮೆರಿಕದ ಬೀದಿಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಆಳೆತ್ತರದ ಕಟೌಟು ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ತಾನು ಸರಳವಾಗೇ ಉಳಿದ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ. ಭಾರತದ ಜಪ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ದೇಹ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ.
ಹಾಗೆ ದೇಹ ಬಿಟ್ಟ ವಿವೇಕಾನಂದರಿಗೆ ಕೇವಲ ಮೂವತ್ತೊಂಭತ್ತು ವರ್ಷ.

ಸ್ವಾಮೀ ವಿವೇಕಾನಂದರು ಚಿಕಾಗೋ ಭಾಷಣ ಮಾಡಿ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಹನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ನೂರಾ ಹದಿನೈದು ವರ್ಷಗಳಾದವು. ಅದಕ್ಕೇ ಇವೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಯ್ತು. ಅಷ್ಟೇ.

Thursday, October 27, 2011

This game of life is really a very paradoxical game.

A Sufi story...

A man went to seek and search. He asked the first man outside the town, sitting under a tree ’How
to find a master?’ The man described him, saying ’These are the signs. he will be sitting under suchand-
such-a tree, he will have certain eyes, such-and-such-a vibe’... and all that. The man was very
happy – now he had a criterion – and for thirty years he searched. He came across many masters,
many people, and he became tired, disillusioned and frustrated – so much so that he turned back
home; he said ’It is all nonsense.’

He met that old man – now he was very old – when he was entering the town. Suddenly he was
surprised:’This is the tree that he described, this is the vibe.’ He looked into the eyes of the old man
and the old man started laughing.. This was the laughter and these were the eyes! He said ’But why
didn’t you tell me before? Why did I have to go into such suffering and a nightmare for thirty years?’
The old man said ’I told you, I described everything, but you didn’t even look at the tree! You were
not ready. The tree was here, I was here. When I was describing the eyes, I was looking into your
eyes, but you were not there.

When I was talking about the vibe, you were not ready to feel it; you were dead. These thirty years
have not been a wastage; they have prepared you. Now you can see the tree, you can look into my
eyes and you can feel the vibe. I am your master. You have come home! And don’t be angry with all
those people; they all have helped in their own ways. The good and the bad, the false and the true
– they all help.’

This game of life is really a very paradoxical game.